Błotniak przeleciał nad stawem i przysiadł na gałęzi jesionu, który pochylał się nad na wpół zawalonym kamiennym murem. Drzewo było bardzo stare, ale nie tak stare jak dworzyszcze obok, którego rosło. Tak naprawdę nikt nie wiedział kiedy wybudowano ten dwór. Dziadowie tych, którzy dzisiaj byli już sędziwymi starcami powiadali, że dwór na bagnach pobudowano wtedy, kiedy ich dziadowie uczyli się chodzić. Nie wiedzieli jednak, że owym raczkującym dziatkom ich dziadowie mówili dokładnie to samo. Niemniej zarówno ci dzisiejsi, jak i tamci, sprzed stuleci nieustannie przestrzegali swe wnuczęta przed zapuszczaniem się na bagnisko. A gdyby przez przypadek tam się znaleźli i zły los sprawił, że trafiliby na okolony omszałym murem dwór, to aby nigdy, przenigdy nie przekraczali jego bram. Read More

Kostucha (szkic koncepcyjny: Joanna Wolska)

– Co jest? – zapytał Rokita.
Kostucha spojrzała na niego spod lekko opuszczonych powiek.
– Źle się dzieje w państwie duńskim.
– Heh, słyszałaś ten tekst o milczeniu?
– Pewnie. Myślisz, że strzeliłam focha i poszłam sobie popłakać cichutko w kątku. Niedoczekanie.
– Skoro byłaś do końca i wszystko słyszałaś, to po co się spotykamy? I to tutaj? Poważnie?
Rokita rozpostarł ręce jakby chciał okazać ogrom beznadziejności w jakiej się znaleźli. Read More

Obudziła się. W jej celi było jeszcze ciemno. To znaczy, nadal nie zapalono jarzeniówki zamontowanej na jednej ze ścian, tuż przy suficie. Lampa paliła się dokładnie przez szesnaście godzin. Potem trwał ośmiogodzinna, sztuczna noc. Dokładnie osiem godzin. Nie miała co prawda zegarka, ale dawno temu policzyła sekundy od „zmierzchu” do „świtu”, a potem odwrotnie i okazało się, że w jej więzieniu obowiązuje ziemska doba podzielona na dzień i noc w stosunku dwa do jednego. Odkryła to jeszcze w czasach gdy nad drzwiami jej celi zawieszona była lampka oliwna. Lampkę zapalano od zewnątrz. Czasem gasła sama z siebie. I nikt jej nie zapalał, aż do kolejnego „wschodu słońca”. Ta lampka była bardzo długo. Potem, na krótko, zastąpiła ją lampa naftowa. Po niej przyszła kolej na żarówkę, którą wymieniono właśnie na tę paskudną świetlówkę. Dziewczynka bardzo jej nie lubiła. Była najgorsza. Nie dawała ciepła, więc mogła ją jedynie usłyszeć. Tak, tylko usłyszeć. To była największa zagadka, która dostarczała jej jako takiej rozrywki. Mierzyła się z nią każdego dnia, głowiąc się nad tym, po co stworzono dla niej tę sztuczna dobę, skoro była kompletnie ślepa. Read More